Η Εξομολόγηση...
Ύστερα από πολύχρονη μελέτη, ενόψει των εξελίξεων με την ενδεχόμενη προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ και των δηλώσεων εξεχουσών πολιτικών προσωπικοτήτων που δεν έχουν εργαστεί ούτε μία ημέρα στη ζωή τους, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι υπεύθυνος για τα δεινά των τελευταίων 35 ετών είμαι... εγώ! Όσο απίθανο κι αν φαίνεται, παρακαλώ, δεχθείτε την ομολογία ως μοναδική εξήγηση για την κατάντια. Για όλα, από την αντιπαροχή μέχρι την επανίδρυση του κράτους και από την Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες μέχρι την ισχυρή Ελλάδα και τη νέα μεταπολίτευση, ένας είναι υπεύθυνος. Θα επιχειρήσω ένα recap, για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι.Στην πραγματικότητα, η αντεθνική δραστηριότητά μου ξεκίνησε αμέσως μετά το τέλος του Εμφυλίου, όταν είπα στον Αμερικανό στρατηγό Van Fleet, δείχνοντας Έλληνες στρατιώτες: «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Στη συνέχεια οργάνωσα μια αποστασία και έθεσα τις βάσεις (σε συνεργασία με τη ΣΙΑ) για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και την προδοσία της Κύπρου - που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και στη διχοτόμηση του νησιού. Σας ζητάω να δείξετε ένα κάποιο understanding, μιας και στην τελευταία συνάντηση με τον Πρόεδρο Χριστόφια δήλωσα ότι «προσβλέπω σε λύση που θα είναι σύμφωνη με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις αποφάσεις του ΟΗΕ», αλλά μην το δέσετε κόμπο, αφού από το 1974 που το είπα για πρώτη φορά έχουν περάσει 36 χρόνια. Πρώτη μου δουλειά μετά την πτώση της χούντας ήταν η καθιέρωση μιας γιορτής στους κήπους του προεδρικού μεγάρου «για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας». Καλεσμένους είχα τους συγγενείς μέχρι έκτου βαθμού, με την προϋπόθεση ότι: α. θα έφεραν επίσημο ένδυμα, ανάλογη τσάντα και υποδήματα (Armani, Keaton, Prada, Louis Vuitton, Louboutin, Allen Edmonds κτλ.) και β. θα προσποιούνταν ότι δεν ήξεραν πως τα Louboutin ήταν αγορασμένα με δάνεια. Οι περισσότεροι έχετε δει στην τηλεόραση το καρκατσουλιό, καθώς το σόι μου έφτανε με κρατικές και ιδιωτικές «μερσεντέ», «μπεμβέ» και «αουντί». Με δανεικά έκανα και το catering, όπως με δανεικά έδωσα την ΑΤΑ, διατήρησα στη ζωή την Ολυμπιακή, τον ΟΣΕ, τον ΟΤΕ και τη ΔΕΗ και όλες τις ΔΕΚΟ που χρησιμοποίησα ως εφαλτήρια στο δρόμο προς τη μικρομεσαία, μικροαστική, μικροπολιτική «επιτυχία» μου. Ένα εκατομμύριο εκατό χιλιάδες τοποθέτησα, ζωή νά ’χω, και να σκεφτείτε πως, όταν οι δημοσιογράφοι ρωτούν πόσα είναι, απαντάω πως «το ψάχνω». Αυτό συνέβη επειδή, ως άτομο, δεν έχω δουλέψει ούτε μία ώρα στη ζωή μου, εκτός αν κάποιος πιστεύει πως τα παρασιτικά επαγγέλματα που προσποιούμαι ότι κάνω (δικηγόρος, καθηγητής, πρόεδρος ΜΚΟ) είναι δουλειά. Μην έχοντας στη ζωή μου στήσει ούτε περίπτερο, δεν ξέρω τι σημαίνει εργαζόμενοι άνθρωποι, μισθοί, ασφαλιστικές εισφορές, ΙΚΑ, ΦΠΑ και άλλα ταπεινά που απασχολούν εμπόρους, βιοτέχνες και -μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού- βιομηχάνους. Το μόνο που έκανα καλά αυτά τα χρόνια ήταν να συναντιέμαι με άλλα 299 κουστούμια και ταγιέρ και να λέω στις ορκωμοσίες καλοκάγαθων κυριούληδων πως «στη διάρκεια της Προεδρίας σας η Ελλάδα θα απολέσει τμήμα της εθνικής κυριαρχίας της», χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός. Στο σημείο αυτό οφείλω να πω ότι όλα αυτά τα χρόνια τα περνούσα στην Πάρο, στην Τζια, στα Κύθηρα και στις Σπέτσες. Ως γόνος οικογένειας κλεπτοκρατών, οικογενειακών δυναστειών και πλυντήριο μαύρου κομματικού χρήματος, πέρασα πολύ καλά, ευχαριστώ, έκανα μια εταιρεία, την έβαλα στο Χρηματιστήριο, έβγαλα τα δισεκατομμύρια της αρκούδας και μετά την έβγαλα (από το Χρηματιστήριο), κάνοντας την μπάζα του αιώνα. Όλο αυτό το διάστημα έκανα πάρτι στο Parasite Beach, παρτούζες στο Υπουργείο Πολιτισμού και γάμους στο Λουί Σενκ, την ίδια στιγμή που ψώνιζα S300, υποβρύχια που γέρνουν, έπαιρνα μίζες από τη Siemens και κατάπινα τις σάρκες της χώρας. Και τώρα, το 2010, ήλθε η στιγμή να σώσω τη χώρα που κατέστρεψα, αλλά, επειδή δεν μπορώ να υποστώ τις συνέπειες (δεν αντέχω πλέον να σώζω την Ελλάδα), ζητάω από το λαό να πληρώσει το μάρμαρο.
Ας μην ξεχνάμε ότι με περισσότερα δανεικά δημιούργησα την «ισχυρή Ελλάδα», με ακόμα περισσότερα «επανίδρυσα το κράτος», αλλά εκεί έκανα κάποιο λάθος, και αυτό (το κράτος) έπεσε σε κώμα. Μόλις το ανακάλυψα (μιας και, τα τελευταία 35 χρόνια, έλειπα από το σπίτι για δουλειές στις ΗΠΑ, στη Ραφήνα, στην Πάρο και στην Τζια), τράβηξα το γεμάτο 45άρι και το ακούμπησα στο τραπέζι για να τρομάξω Μέρκελ και Ρεν, αλλά εκπυρσοκρότησε στο πρόσωπό μου, όπως γίνεται στα cartoon με τον Wile E Coyote και τον Road Runner.
Ορισμένοι που επιθυμούν να προφυλάξουν την υστεροφημία μου λένε ότι για αυτά και άλλα 3 εκατομμύρια δεινά (Ίμια, Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, S300, ασφαλιστικά ταμεία, Σκόπια, 25ος Μεσημβρινός, Vodafone, Siemens, Daimler-Benz, μείωση μισθών και συντάξεων, καταστροφή περιβάλλοντος, 3.500 ανεξέλεγκτες χωματερές, δολοφονία Τσαλικίδη, IMF και άλλα 4 εκατομμύρια) δεν έφταιξα εγώ, αλλά οι πολιτικές που εφάρμοσε ο ελληνικός λαός! Αντιλαμβανόμενος ότι ήλθε η στιγμή να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι στην Ιστορία, επαναλαμβάνω ότι υπεύθυνος είμαι μόνο εγώ. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι πίσω από την ξεφτίλα δεν είμαι... εγώ ως ηγέτης «μεγάλου κόμματος», αλλά ξένες δυνάμεις, που έχουν στείλει στρατιές μυστικών πρακτόρων για να εμποδίσουν τον εθνικά υπερήφανο λαό να αναπτυχθεί. Με τη δράση τους, λένε, ανάγκασαν τις εταιρείες που επένδυσαν στην Ελλάδα να τα μαζέψουν και να φύγουν. Ξένοι πράκτορες έκλεισαν το εργοστάσιο της Pirelli στην Πάτρα, τη βιομηχανία κατασκευής αυτοκινήτων στο Βόλο, το εργοστάσιο συναρμολόγησης της Opel στην Αθήνα, εμπόδισαν την ανάπτυξη του πρώτου ελληνικού ηλεκτρονικού υπολογιστή (που είχε παρουσιάσει ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου). Οι ίδιοι χρεοκόπησαν και πούλησαν την Ολυμπιακή, ψώνισαν υποβρύχια που γέρνουν, χάρισαν τα Ναυπηγεία πρώτα στους Γερμανούς και μετά στο Αμπού Ντάμπι και εμπόδισαν την Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία να γίνει η μεγαλύτερη επισκευαστική μονάδα της ανατολικής Μεσογείου. Όργανα ξένων μυστικών υπηρεσιών οδήγησαν στην απαξίωση ή και στη χρεοκοπία μεγάλες επιχειρήσεις, όπως, για παράδειγμα, Χαρτοποιία Λαδόπουλου, ΧΡΩΠΕΙ, ΙΖΟΛΑ και δεκάδες άλλες, ων ουκ έστιν αριθμός. Η έρευνα της «Ο.Σ.Κ.Κ.» (Οργάνωση για τη Σωτηρία Κώστα Καββαθά) αποκάλυψε, επίσης, ότι πράκτορες, και όχι ο υπογράφων, βρίσκονται πίσω από τις εισαγωγές μανταρινιών, πορτοκαλιών, φιστικιών «Αιγίνης» και παπιγιόν από την Τουρκία, ζύμης από την Κίνα, φακής από τις ΗΠΑ και -παραλίγο να ξεχάσω- «μερσεντέ», «καγιέ» και «μπεμβέ» από τη Γερμανία. Θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη για τις ευγενικές προθέσεις τους, αλλά δεν μπορώ πια να ζω στο ψέμα. Κανείς από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν την Ελληνίτσα, ιδιαίτερα μετά τη «μεταπολίτευση», δεν ευθύνεται για την παρούσα κατάσταση. Ούτε καν η φράου ομπερλόιτναντ ¶ννα φον Διαμαντοπούλου, που κατήργησε τη «βάση του 10» για να (ξανα)γεμίσουν οι καφετέριες από «πεθαμένους» νέους, για να νοικιαστούν δωμάτια και διαμερίσματα, να γίνει τζίρος, κι όχι ν’ αλλάξει το σύστημα...
Το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι
Οι μικροί Ναπολέοντες, οι Θυγατέρες, τα παιδιά των παιδιών, οι Συγγραφείς, οι Θείες, οι Κουρασμένοι και τα υπόλοιπα cartoon των «δύο μεγάλων κομμάτων» λένε ότι για τον εξευτελισμό «φταίει ο λαός». Αυτοί δημιούργησαν το Χάος του 1,1 εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων που ζει και λειτουργεί μόνο για να αυτοεξυπηρετείται, αυτοί οδήγησαν τη χώρα στον εξευτελισμό, αυτοί έκοψαν τα φτερά κάθε δημιουργικής προσπάθειας, άνοιξαν τις πόρτες της κοινωνικής και οικονομικής χυδαιότητας και δημιούργησαν τους βαρόνους των ΜΜΕ, που έκαναν τη νεολαία να μιλάει με what’s up και power to you.
Ο Σιδερένιος, ο Γκαντέμης, ο Καταλληλότερος, ο Κουρασμένος και τώρα ο Αλλάζουμε και Βουλιάζουμε έκαναν τη χώρα μου να περπατάει στα τέσσερα. Μπορεί τα σκυλιά της παγκοσμιοποίησης να είναι ευχαριστημένα που ζουν σε μια υποδουλωμένη χώρα, αλλά -φαντάζομαι- εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες δεν είναι.
Η λύση είναι η ανάκτηση της προσωπικής και εθνικής αξιοπρέπειας, κάτι που δεν αποκλείεται να γίνει με τα ιριδίζοντα κουστουμάκια και ταγιεράκια της «επανίδρυσης», ούτε με τα Keaton και τις Prada της «Νέας Μεταπολίτευσης». Απλοί, καθημερινοί, ταπεινοί, σκληρά εργαζόμενοι και αξιοπρεπείς πολίτες χρειάζονται όχι κινούμενα σχέδια που ήλθαν από το πουθενά και πάνε στο τίποτα. Πάμε, λοιπόν, για ακόμα μία φορά: Το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι.
Δύο (από πολλά) θανάσιμα αμαρτήματα
Και εκεί που παρακολουθούσα τα κανάλια να μιλούν για όπλα που εκπυρσοκρότησαν (στα μούτρα μας), για την ισχυρή Ελλάδα (που αποδείχτηκε χάρτινος πύργος) και για την αλλοπρόσαλλη Ελληνίτσα (της γαλάζιας επανίδρυσης), τι λέτε ότι έγινε; Οι συνεργάτες μου μου έδωσαν τα κλειδιά πρώτα ενός Ford Focus RS και μία εβδομάδα μετά ενός VW Scirocco R, και υπέκυψα στους πειρασμούς μιας ζωής που -όλο και περισσότερο- μοιάζει με όνειρο. Οι μεγαλύτεροι θα τη θυμούνται. Η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία πολεμούσε για την πρωτιά, τα εργοστάσια «ξερνούσαν» συνεχώς νέα μοντέλα και οι αγώνες αυτοκινήτου ήταν στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος του κοινού. Τα έχω ξαναγράψει, αλλά ακόμα μία δε βλάπτει. ¶λλωστε, ο Οκτώβριος του 2010 είναι κοντά, και μαζί η επέτειος των 40 ετών, που, όπως και να το κάνουμε, είναι ένα ορόσημο στη ζωή μου και στη ζωή των συνεργατών μου. Εξήντα ταξίδια το χρόνο έκανα σε όλα τα μέρη της Γης για να δοκιμάσω ό,τι καινούργιο, εξορμήσεις στα βουνά και στις πεδιάδες για να παρακολουθήσω ή να λάβω μέρος σε ράλλυ, Αναβάσεις και αγώνες Ταχύτητας και ζούσα ημέρες που δεν είχαν 24, αλλά... 36 ώρες. Όπως λέει και το -άσχετο- σύνθημα κάποιας εταιρείας κινητής, «ζούσα τη στιγμή», αλλά εκείνη η «στιγμή» καμία σχέση δεν είχε με την καφρίλα της εποχής μας. Από τη μία άκρη του πλανήτη έως την άλλη στη βιομηχανία αυτοκινήτου γίνονταν φοβερά πράγματα, τα οποία παρακολουθούσε ένας κόσμος που διψούσε για την ελευθερία της μετακίνησης που προσέφερε το αυτοκίνητο και για τις δυνατές συγκινήσεις που έδιναν οι αγώνες. Πολλές φορές έχω απειλήσει με τη συγγραφή ενός βιβλίου που θα περιέγραφα την Εποχή των Ονείρων, αλλά τώρα ξέρω πως ποτέ δεν πρόκειται να το κάνω. ¶λλωστε, ποιος νοιάζεται για τις αναμνήσεις του Ανθρώπου που Δεν Υπήρξε; Λίγοι, ελάχιστοι, κανείς, όπως έδειξε και έρευνα που κάναμε πρόσφατα, η οποία αποκάλυψε τη γενικευμένη ασχετοσύνη και αγραμματοσύνη, και φυσικά με έστειλε αδιάβαστο. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Απλώς πως έτσι που ήλθαν τα πράγματα στη χώρα μας, με τα κοράκια του ΔΝΤ να τρώνε τις σάρκες μιας χώρας που τεμάχισαν σε κομμάτια οι πολιτικοί της «ταγοί», δεν είμαι πλέον σε θέση και -το κυριότερο- δεν πρέπει να σκέφτομαι όπως τότε. Εντάξει... Αισθάνθηκα την ηδονή της γρήγορης οδήγησης (το Scirocco εξευτελίζει τα... τρένα) και την ισχύ των 260-280 ίππων από 2.000 κ.εκ., σκέφτηκα «τι ωραία που θα ήταν να ψωνίσω», αλλά... Αλλά να ένα λευκό R με ζαντολάστιχα, φιμέ τζάμια και φωτάκια LED που είναι σταθμευμένο έξω από μια τράπεζα. «Θα περιμένω να δω τον οδηγό» σκέφτηκα. Ευτυχώς, δεν άργησε. Ήταν, δεν ήταν 24, με T-shirt, μούσκουλα και στενά τζιν. Μύριζε από λεφτά του μπαμπά μέχρι διακίνηση ουσιών και κωλόπαιδο βορείων, ή νοτίων, ή και δυτικών προαστίων - καμία διαφορά δεν έχουν πια. Με φαντάστηκα στο τιμόνι και προτίμησα να φύγω, με μια πικρή γεύση στο στόμα, καβάλα στη μηχανή μου, που, αισίως, έκλεισε τα 40.000 χλμ. Όμως, ο πειρασμός εκεί. Με τραβούσε από το μανίκι, λέγοντάς μου «κάνε μία Πάρνηθα» να θυμηθείς τα παλιά, να φύγουν οι τοξίνες. Δεν έκανα «μία Πάρνηθα», αλλά την παλιά μου διαδρομή σύντομης δοκιμής «Κορωπί-Μαρκόπουλο-Λαύριο-Κορωπί», που έχει ακόμη ενδιαφέρον και είναι και ασφαλής, παρά τις δεκάδες σπορ «μερσεντέ» και τις χαμηλωμένες «μπεμβέ» που κατευθύνονται στα ΧΧΧ της παραλίας. Ποιο επέλεξα για το υποθετικό μου «γιωταχί»; Το Scirocco R, βέβαια, με την καταπληκτική ανάρτηση, το ονειρικό σειριακό 6άρι και το «σκάσιμο» που κάνουν οι εξατμίσεις του όταν αλλάζεις ταχύτητα (προγραμματισμένο από τους Γερμαναράδες!). Κάτι τέτοια κάνει η VAG, και οι οδηγοί λέμε «Angela for ever», ακόμα και αν δεν έχεις ανοίξει τα χαρτιά σου στο θέμα της σωτηρίας της Ελλάδας και περιμένεις να ψοφήσει για να πάρεις και τα τρένα, και τα υπόλοιπα αεροδρόμια, και τις τράπεζες, και την ψυχή ενός λαού που αυτοκτόνησε μέσω των Αγίων Οικογενειών. Με το Focus και το Scirocco έκλεισα το μήνα ως οδηγός, και άρχισα να παλεύω με ένα ποδήλατο μάρκας Provencal με ανάρτηση και υδραυλικά δισκόφρενα! «Πας καλά, ρε Καββαθά;» είπε ένας φίλος. «Θα σε σκοτώσουν τα νεάντερταλ». Επέμενα, έκανα 8 χλμ. στη Βάρης-Κορωπίου, δέχτηκα τις μούντζες, τα κορναρίσματα και τις βρισιές της ζωής μου και κατάλαβα τι εννοούσε. Αντί οι συμπεριφορές τους να αλλάζουν προς το καλύτερο, πάνε στο χειρότερο. Δύο πολιτισμένοι άνθρωποι πρόσεξαν τον ηλικιωμένο και μάλλον ευτραφή ποδηλάτη κι έδωσαν προτεραιότητα. Οι υπόλοιποι έφεραν τα χαρακτηριστικά της ράτσας που περιγράφεται με μία φράση που διάβασα σε κάποιο blog: Έλληνας δε γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι. Καταντάς. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα το χρησιμοποιήσω. Ας μην ξεχνάμε ότι τα χρόνια που έρχονται, και καθώς η κρίση θα βαθαίνει, το ποδήλατο δε θα είναι, όπως γράφουν τα περιοδικά των χορτασμένων καλόπαιδων, ακόμα ένας urban legend, αλλά το κύριο μέσο μετακίνησης χιλιάδων ανθρώπων. Ίσως το περιοδικό που πρέπει να βγάλω στο τέλος της ζωής μου να λέγεται «ποδήλατο», «bike», «cycle» ή κάτι που να έχει σχέση με πράγματα που δεν μπορώ να κάνω πλέον στη ζωή μου._ K. K.
Περισσότερο Εν Λευκώ στο: http://kavvathas.wordpress.com
Ford Focus RS: Για τρεις, το πολύ πέντε ημέρες.
VW Scirocco R: Για μία ώρα την ημέρα, κάθε μέρα. Κάτι σαν ιατρική συνταγή, ελιξίριο αιωνίας νεότητας.
Screen Peace
THE TORTURE NEVER STOPS
1967-2010
Ό,τι πιο διασκεδαστικό στις απριλιανές επετείους η ηδονοθηρική εντρύφηση φορέων του νεοελληνικού πολιτισμού στο κιτς της περιόδου. Φέτος, ας πούμε, τα ΝΕΑ κυκλοφορούν DVD με τίτλο «Η Κωμωδία της Χούντας». Η εκ των υστέρων «αντιστασιακή» εφημερίδα λειτούργησε «φιλότιμα» σε όλη τη διάρκεια της επταετίας. Όμως, το θέμα δεν είναι αυτό, ούτε η πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την έκδοση του DVD (ταύτιση του δεξιού, πατριωτικού φρονήματος με τις φαιδρότητες της χούντας προς στήριξη ενός «σοσιαλιστικού» μηχανισμού που επιλέχθηκε για να διεκπεραιώσει μέτρα πρωτοφανούς σκληρότητας). Ας μείνουμε στον πολιτισμό.
Οι άνθρωποι που εκμαιεύουν γέλιο από τις Γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων και τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού του Γιώργου Οικονομίδη αισθάνονται προφανώς άνετα σε ένα σύγχρονο πολιτιστικό τοπίο γεμάτο Ψινάκηδες, Ρουβάδες, X-Factors, Ναταλίες και Χριστίνες. Ξεχνούν ότι οι ταινίες της «χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου» (σημαντικό τμήμα της το διάστημα ’67-’74) είναι δημοφιλέστερες από ποτέ.
Ο Νίκος Φώσκολος, καλλιτέχνης που άνθησε στη διάρκεια της δικτατορίας, συνέχιζε να συσπειρώνει τα τηλεοπτικά πλήθη... deep into the 21st century. Η πρόοδος στα σύγχρονα ελληνικά σίριαλ συνίσταται στην αντικατάσταση του τρίπτυχου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» από το «χλιδή-πάθος-παρανομία». Η μεταστροφή κηρύχθηκε προ εικοσαετίας από τον ίδιο το... Φώσκολο.
Τόσο πολύ ποδόσφαιρο όσο αυτό που προβάλλεται στις μέρες μας ουδέποτε προβλήθηκε τις ημέρες της χούντας - η κρατική ΝΕΤ λειτουργεί ουσιαστικά σαν αθλητικό κανάλι. Όσο για μουσική, ούτε συζήτηση: Ποτέ δεν υπήρξε κάτι σαν το Γιώργο Αλκαίο και το τριτοκοσμικό γυφτοτράγουδό του.
Κυρίαρχη αισθητική γίνεται σήμερα αυτή της μαθήτριας Δημοτικού, μεταγγισμένη στο mainstream από επιφανείς gay και μεγαλοκοπέλες των media που ξεροσταλιάζουν μπροστά σε ιδρωμένα, γραμμωμένα κορμιά («καλέ, τι κούκλος...», «δεν το πιστεύω...»).
Επομένως, το σουρεαλιστικό ερώτημα ενώπιον του οποίου βρισκόμαστε είναι: Ελλάδα του προγονόπληκτου κιτς ή Ελλάδα-Ρουβίτσα; Ενδιαφέρεται κανείς για την απάντηση;_ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ